129. gün

artık dünyanın bütün pencereleri aynı

kir biriktiriyor nihayetim, göstermiyor yüzümü

ki nihayetim; muhayyer'i okumuş bir çocuk

aylar önce babasız bıraktığım oğlum

terk ettiğim kızım, dalları kırılmış çınar

keser kendi boynunu, anlam kazanır

allah kimsenin sesini unutmaz -unutmak, bir hürriyet yanılgısı-

göğe bi'travma yükselir, gri bir ülkeye dönüşür şehir

şehir ki; her şeyin izahı, sensizliğin ikazıydı, duymadım

ve bu semavi düet artık bir gayya çukuru

artık dört mevsim dört ayrı kuyucu

ve elbette öldürdün o kadını

şimdi her yer sığınak, yaralı koza, yüz yirmi dokuzuncu gün

bir adam almış şiirini koymuş berbadına, bağıra bağıra lavralaşıyor

bir kadın kör, sağır, dilsiz / bir kadın almış şiirini asmış gururuna

bir adama acıyor, aynı sokağın ortasında

şimdi bu kahır, bu efkar benim imtihanımdır

şimdi umutlarını zirvede bırakmış bir şerpa'yım

omuzlarımda ağırlığın izleri, kalbim buz, ellerim buz

gökyüzü o’dur ki; rengini verir yeryüzüne

yeryüzü hem mahal hem maktulüm

ceplerimde rulet artıkları ve krediler

eline yüzüne mazi bulaşmış hüzünlü bir caniyim

dün gece çok uzaktım kendime koştum anneme sarıldım

huzursuzluğum sadık bir köle, alelade nakşeder içimi

dün gece kendimi özlemekten bir kez daha yoruldum

artık aşılamayacak bir engebeyim kendime

ve benim yüzüm eski bir dilencidir, biraz da göçebe

ve bu dünya bir yırtık don, yolun ortasına fırladım

- bu şehirde araçları hala yavaş kullanıyorlar -

bir takvime uzun uzun bakınca bir kez daha anladım

dün gece kapalıydı bu yüzden,
bazı ağustoslara bir salıncağın başında ağladım

lunaparka gidelim.