farklı
virajlara meyletmiş iki bukalemuna dönüştük
usanmadan
okuduğumuz şiirler ve tekinsiz her gelişme
şimdi
gizli saklı muhafaza ediyor kendini
allah’ım
bak ne kadar özgürüz ve çok renkli hayatlarımız
yoksa
üstümüzdeki ağırlıklardan kurtulmuş, hafiflemiş miyiz neyiz?
belki
daha cesur bir allah’a kanalize edilmiş
bir
çıldırış ikimizi birden kurtarabilirdi
lakin
dönecek bir yer kalmamış diyor iç sesimiz
bana
sınanmayı öğretmişsin ve nasıl aciz kalınacağını
ulan
bu nasıl yokuş, bu nasıl yükseliş
zaman
pusuda bekleyen avcı -gözlerimin içine bakıyor-
şimdi
nere gitsem, ne yapsam her şey biraz yabancı
gerçi
şemsiyenin başındasın, değişirsin diyorlar
-
sevgi kamplaşmak değildir, rahat ol sevgilim -
bu
‘dağ gölgesi kadar’ çöplükte her şey enkazıyla da sevilir
belli ki bir kasım gecesi ilk rakı içişimizde ya da
cızırtılı
bir gramofonun arka sokağında iyi anlatamamışım;
- belki yağmurdan, belki dudakların yüzünden –
ihtişamın,
büyülü rüzgarın tutsaklığımın anahtarıydı
masum
bir barbardım yıllarca, seninle yeni bir tütsü yakmıştım
şimdi
arka cebimde hala nefretin ve biraz beton etkisi
bak
bu; ilk elini tutuşum, bu da damasız bırakılmışlığım
işte
sana tüm olan bitenin koşulsuz ana fikri;
ikimiz
birden kahrolabiliriz, yeter ki içimize bakalım*
